Każdemu na koniec jego własny dowcip – “Żart” Jaromila Jiresa
Mówi się, że “zemsta jest słodka”, albo że “zemsta to potrawa, która smakuje najlepiej, kiedy jest zimna”. Pozwólmy cieszyć się burżuazyjnym smakoszom tego świata ich
Billy Wilder – kocur Hollywoodu
Jest w polakach* pewna nieujarzmiona perwersja i fascynacja do doszukiwania się narodowych korzeni u VIPów tego świata. Może gdyby Chopin miał na nazwisko Szopeński, a
Seks w czasach zarazy – „Kabaret Warszawski” Krzysztofa Warlikowskiego (Nowy Teatr)
Pamiętam dobrze, kiedy w ramach przedmaturalnej prokrastynacji, przebiegając wzdłuż i wszerz facebooka, trafiłem na jednej z lewicowych grup na pytanie: „Co robiliście w chwili, gdy
Widzisz puste miejsce po czymś – “Goście Wieczerzy Pańskiej” (Bergman/ Fryzeł/ Nowy Teatr)
Pustka i niezapełniony brak charakteryzuje bohaterów większości dzieł Bergmana, a w szczególności “Gości Wieczerzy Pańskiej”. Samotność, opuszczenie i utrata sensu towarzyszy postaciom “Nattvardsgästerna” dojmująco, lecz
Alexanderplatz aufwiedersehen, ostatnie seanse festiwalu – Berlinale 22.02.2023
Samsara Dwuaktowy i przedzielony interludium film Loisa Patino to najbardziej immersyjny i transcendentalny seans festiwalu. Reżyser (bardzo spoko) “Czerwonego Księżyca” przenosi na celuloidową taśmę istotę
Teraz mogę przejść przez lustro – “Krew Poety” Jeana Cocteau
Jean Cocteau to syn koleżanki twojej starej, ale ten wyjątkowy przypadek, którego nie da się nie lubić. Jego twórcza wszechstronność, liczba interesujących współprac (i nie
Rozkminy o miłosći, poj*bane są te proste wartości – gdzie na ulicy w kinie znaleźć czułość?
Bujam się po mieście ostatnio w akompaniamencie słów, bitów i pętli Piernikowskiego oraz 88′. W pełnej świadomości, że spóźniłem się dobre 8 lat, na wszelkie
To nie jest moja historia – “Kobieta i życie” Prześluga/Łukaszczyk w WTW
„Kobieta i życie” zaczyna się od zbiorowego wyparcia. Aktorzy manifestują czynność wcielenia się w rolę kogoś innego. „To nie ja, to ty, to nie mój
Wszystko w porządku – “Parasolki z Cherbourga” Jacques Demyego
Gdyby Jacques Demy podał nam pomarańczę do poczęstowania się, a potem zabrał ją sprzed nosa (jak sami wiemy kto) to w krótkoterminowym rozrachunku zostałby uznany