Jerzy Skolimowski mial spory wkład w czasy, w których polskie kino było tym najbardziej bezkompromisowym, świeżym i inicjującym nowe autorskie rozwiązania. Jako autor scenariusza “Noża w wodzie” i “Niewinnych czarodziejów” wprowadził do prawdziwy kina powiew młodości. W filmie Polańskiego bohater Malanowicza wyznaje zupelnie inną filozofię niż małżeństwo na jachcie. U Wajdy pokazał niekonformistyczną, żyjącą według własnych obyczajów i nowych gustów młodzież.

Skolimowski był pierwszym twórcą, który tak ostentacyjnie skierował kamerę na samego siebie. W serii filmów o Andrzeju Leszczycu gra rolę tytułowego bohatera – outsidera, który swoją flegmatycznością i stoicyzmem rozsadzał komunistyczne modele relacji międzyludzkich i zasady organizacji państwa. Bohater Skolimowskiego był krótkodystansowym nomadą: wiecznie w ruchu, uczepiony jednej walizki, radia lub zegarka, który nie mógł się zatrzymać.

“Na samym dnie” to film czerpiący z tradycji wczesnego kina Skolimowskiego, ale konfrontujący się z realiami rewolucji obyczajowej Wielkiej Brytanii. Kraju konserwatywnego, który choć jest w trakcie zmian, nie jest na nie gotowy. Skolimowski wprowadza Michaela do łaźni, by w tafli wody basenu znalazł krzywe zwierciadło swoich emocji i nastoletnich podniet.

W poniższej prelekcji rozwijam wątki rewolucji obyczajowej oraz tego jak umiejętnym narratorem i reżyserem jest Jerzy Skolimowski